De laatste loodjes wegen het zwaarst
Blijf op de hoogte en volg Loes
23 Mei 2016 | Australië, Bells Beach
22 weken, 3800 microscoop-foto’s, 455 muizen-injecties, 70 operaties en 140 nieren in plakjes snijden verder is het gelukt. De laatste week van mijn stage in het laboratorium is aangebroken!
Een behandeling met gezonde vetzuren tegen ontstekings-processen in het lichaam, dat is het einddoel van een langlopend onderzoek at the University of Sydney. Ik mocht meewerken aan een sub-project binnen deze onderzoekslijn: het effect van sodium acetaat (ook wel vinegar) op Acute Nierschade.
Nadat ik de arme beestjes in 3 verschillende rondes allemaal een verschillende behandeling heb gegeven via injecties, heb ik nu de resultaten van maarliefst 8 verschillende behandelgroepen voor me liggen. Niet in de vorm van een keurig wit papiertje... Nee welkom in het laboratorium, waar de resultaten voor je neus liggen in de vorm van flinterdunne plakjes nierweefsel die je zelf gesneden hebt en op een glaasje hebt geplakt. Met deze plakjes nier kun je in principe niks, die moet je eerst een mooi kleurtje geven. Roze, paars of blauw bijvoorbeeld. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Na minstens 10 kleuringen gerund (en zo’n kleuring duurt uuuuuren) te hebben heb je alle kleuren van de regenboog voor je liggen. En niet alleen de nieren zijn gekleurd... Ook mijn witte schoenen, labjas en zelfs de kraan in het lab heeft een klein roze tintje. Goddank ben ik hier volgende week weg voor ik ergere onomkeerbare schade ga aanrichten.
Van deze mooi gekleurde niertjes heb ik letterlijk duizenden foto’s gemaakt om de schade te zien die ik ze zelf heb toegebracht. Om deze schade te kunnen beoordelen heb ik helemaal zelf (trots trots) een reproduceerbaar graderingsmodel ontworpen. Samen met mijn supervisor hebben we 3800 foto’s een gradering gegeven van 0 tot 3, om vervolgens nog even 1000 foto’s over te doen omdat we het niet met elkaar eens waren.
Niet alleen kijken we naar de nierschade, ook nemen we de bloedresultaten van de muisjes mee in onze eindconclusie. Tientallen keren ben ik met een zak reageerbuizen vol muizenbloed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gelopen, waar ik mijn “samples” vrolijk achterliet tussen de patientenbuisjes en daarbij een brief van mijn supervisor meekreeg dat ons onderzoek zeer urgent en van groot belang is. Zonder die brief zouden we nu nog zitten wachten op onze resultaten en zeggen dat je een belangrijke onderzoeker bent die resultaat wil zien, maakt je baan ook net een beetje leuker.
Na het graderingsproces en de bloedresultaten hebben we een paar statistische toetsen op onze resultaten losgelaten. Met onze neus in de grafieken en de tabellen konden we dan eindelijk conclusies trekken. Heeft onze behandeling geholpen? Helaas niet in het model wat wij hebben opgezet... Toch ben ik van binnen best een beetje trots dat het me gelukt is een onderzoeksmodel te ontwikkelen en te verbeteren waar straks in de toekomst verder mee gewerkt wordt. Dit model mag dan niet gewerkt hebben, vanuit dit model worden aanpassingen gemaakt en wie weet wat er in de toekomst nog uit gaat rollen?
Naast dat ik een beetje trots ben, ben ik vooral GIGA OPGELUCHT! Het zit erop! Want jeetje zeg, wat heb ik het soms zwaar gehad. Engelse termen, veel zelfstandigheid, zelfs beslissingen maken, labwerk, statistiek, mini-operaties, werken met proefdieren, slechte communicatie: het was zeker niet makkelijk. Nog een weekje flink typen en ik kan met recht zeggen dat ik geprobeerd heb de leuke kanten van onderzoek in te zien, en dat ik ook heus geloof dat die er zijn, maar dat het niet voor mij. Met mijn verstand op nul ben ik er doorheen gerold, maar never nooit niet dat ik dit nog vaker ga doen hahaha!
Het was een druk weekje, en ook al is onderzoek doen niet mijn passie, ik heb hier zo veel dingen om van te genieten die wel mijn passie zijn: surfers kijken in Manly, zonsopgangen en zonsondergangen fotograferen, goede gesprekken op het strand, genieten van de golven op de Ferry, ijsjes eten voor het Operahouse, varen door de haven, nieuwe eettentjes ontdekken, genieten van de surfsfeer die overal in deze stad hangt: ik heb weer genoeg gedaan en beleefd deze week en ik ben een happy mens.
Beter dan dit wordt het niet, of nou ja: als het onderzoek volgende week echt voorbij is... dat is helemaal perfect!
Liefs Loes.
Een behandeling met gezonde vetzuren tegen ontstekings-processen in het lichaam, dat is het einddoel van een langlopend onderzoek at the University of Sydney. Ik mocht meewerken aan een sub-project binnen deze onderzoekslijn: het effect van sodium acetaat (ook wel vinegar) op Acute Nierschade.
Nadat ik de arme beestjes in 3 verschillende rondes allemaal een verschillende behandeling heb gegeven via injecties, heb ik nu de resultaten van maarliefst 8 verschillende behandelgroepen voor me liggen. Niet in de vorm van een keurig wit papiertje... Nee welkom in het laboratorium, waar de resultaten voor je neus liggen in de vorm van flinterdunne plakjes nierweefsel die je zelf gesneden hebt en op een glaasje hebt geplakt. Met deze plakjes nier kun je in principe niks, die moet je eerst een mooi kleurtje geven. Roze, paars of blauw bijvoorbeeld. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Na minstens 10 kleuringen gerund (en zo’n kleuring duurt uuuuuren) te hebben heb je alle kleuren van de regenboog voor je liggen. En niet alleen de nieren zijn gekleurd... Ook mijn witte schoenen, labjas en zelfs de kraan in het lab heeft een klein roze tintje. Goddank ben ik hier volgende week weg voor ik ergere onomkeerbare schade ga aanrichten.
Van deze mooi gekleurde niertjes heb ik letterlijk duizenden foto’s gemaakt om de schade te zien die ik ze zelf heb toegebracht. Om deze schade te kunnen beoordelen heb ik helemaal zelf (trots trots) een reproduceerbaar graderingsmodel ontworpen. Samen met mijn supervisor hebben we 3800 foto’s een gradering gegeven van 0 tot 3, om vervolgens nog even 1000 foto’s over te doen omdat we het niet met elkaar eens waren.
Niet alleen kijken we naar de nierschade, ook nemen we de bloedresultaten van de muisjes mee in onze eindconclusie. Tientallen keren ben ik met een zak reageerbuizen vol muizenbloed naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gelopen, waar ik mijn “samples” vrolijk achterliet tussen de patientenbuisjes en daarbij een brief van mijn supervisor meekreeg dat ons onderzoek zeer urgent en van groot belang is. Zonder die brief zouden we nu nog zitten wachten op onze resultaten en zeggen dat je een belangrijke onderzoeker bent die resultaat wil zien, maakt je baan ook net een beetje leuker.
Na het graderingsproces en de bloedresultaten hebben we een paar statistische toetsen op onze resultaten losgelaten. Met onze neus in de grafieken en de tabellen konden we dan eindelijk conclusies trekken. Heeft onze behandeling geholpen? Helaas niet in het model wat wij hebben opgezet... Toch ben ik van binnen best een beetje trots dat het me gelukt is een onderzoeksmodel te ontwikkelen en te verbeteren waar straks in de toekomst verder mee gewerkt wordt. Dit model mag dan niet gewerkt hebben, vanuit dit model worden aanpassingen gemaakt en wie weet wat er in de toekomst nog uit gaat rollen?
Naast dat ik een beetje trots ben, ben ik vooral GIGA OPGELUCHT! Het zit erop! Want jeetje zeg, wat heb ik het soms zwaar gehad. Engelse termen, veel zelfstandigheid, zelfs beslissingen maken, labwerk, statistiek, mini-operaties, werken met proefdieren, slechte communicatie: het was zeker niet makkelijk. Nog een weekje flink typen en ik kan met recht zeggen dat ik geprobeerd heb de leuke kanten van onderzoek in te zien, en dat ik ook heus geloof dat die er zijn, maar dat het niet voor mij. Met mijn verstand op nul ben ik er doorheen gerold, maar never nooit niet dat ik dit nog vaker ga doen hahaha!
Het was een druk weekje, en ook al is onderzoek doen niet mijn passie, ik heb hier zo veel dingen om van te genieten die wel mijn passie zijn: surfers kijken in Manly, zonsopgangen en zonsondergangen fotograferen, goede gesprekken op het strand, genieten van de golven op de Ferry, ijsjes eten voor het Operahouse, varen door de haven, nieuwe eettentjes ontdekken, genieten van de surfsfeer die overal in deze stad hangt: ik heb weer genoeg gedaan en beleefd deze week en ik ben een happy mens.
Beter dan dit wordt het niet, of nou ja: als het onderzoek volgende week echt voorbij is... dat is helemaal perfect!
Liefs Loes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
